Super-U

Bij de kassa van de SUPER-U in Lamastre (Ardèche)

Ja, dit moet ik even kwijt: Ik geloof dat ik deze keer de langste tijd van mijn leven met een supermarktboodschappenwagentje achter twee heuse mensen (moeder en dochter met twee verschillende karretjes natuurlijk) heb staan wachten. Ik heb altijd pech met die rij voor me. Maar ja, daar ben ik allang aan gewend geraakt. Jullie kennen dat ook natuurlijk: Vrouwen die eerst uitgebreid hun boodschappen in die grote zakken stoppen voordat zij uiteindelijk hun portemonee uit hun gereedschapskist proberen op te vissen, pinkaart opsnorren in die véél te grote portemonee, oh nee! daar zit geen geld meer op! Dan neemt ze die credit-kaart van haar man (waar ze een procuratie voor heeft) en hup, volgende klant. Ik wil helemaal niet seksisties overkomen maar de statistieken hebben deze keer gelijk. Ik ben zelf twee jaar kassier geweest bij AH met van die kassa's die nog echte knoppen hadden en je moest ook nog 'non-food, groenten, brood' aanslaan voordat je het bedrag registreerde. Dus ik weet waar ik over praat. Ander voorbeeld: sta je nét achter een dame die haar boodschapjes op de lopende band legt en zich dan twee of drie keer verwijdert om iets te zoeken aan het andere eind van de winkel, vergeten ditjes en datjes. Of nog: die onoplettendheid om te groenten en/of fruit te wegen. Gaat dat kassameisje even lekker een rondje lopen. Ik kan haar geen ongelijk geven. Gelukkig staan groenten en fruit relatief vaak dichtbij de kassa. Tussen het tijdperk van de 'echte knoppen' en de huidige 'beeps' heb ik geen enkele tijdwinst kunnen bespeuren. En die vakken worden ook niet sneller gevuld.

Terug naar Lamastre. Ik schuifel aan bij een kassa waar slechts twee dames mij voor zijn. Een eerste karretje licht gevuld, dat is het karretje van de moeder van de dochter. Zij kijkt lichtelijk verward naar haar kind terwijl haar boodschapjes over de band gaan. Ik denk dat de moeder ongeveer negentig jaar jong is. De dochter rond de tweeënzestig lentes. En, toegegeven, het karretje van de dochter puilde uit. Maar tot nu toe heel gewoon. Van de acht kassa's in deze SUPER-U waren er slechts twee open. Die andere kassa had ook uitpuilende boodschappenwagentjes. En dan begint de ellende: de paspoortfotoautomaat doet het niet meer. Een puisterige jongen heeft natuurlijk op een verkeerde knop gedrukt. En wie of wat schetst mijn verbazing? Mijn uitverkoren kassameisje is tevens verantwoordelijk voor het buitengebeuren. Moeder Alzheimer ziet haar boodschapjes in de steek gelaten (ze kijkt nu erg verward naar haar dochter), het kassameisje trekt de puber uit de fotoautomaat, en begint een hopeloze reddingsaktie. Vroeger hadden we daarvoor een bedrijfsleider waar iedereen bang voor was want hij was de baas. En dan verbaas je je nog over het percentage werkelozen? Vijf minuten later klinkt er vanuit de luidspreker: « Anna, naar de kassa alsjeblieft » Drie minuten later komt die Anna opdraven en bezet de kassa naast de mijne. Twee vrouwen werpen zich op Anna. Mijn eigen kassameisje is nog steeds in gevecht met de fotoautomaat. Ze kijkt in de richting van haar drie klanten: Moeder A., haar dochter en ikzelve. Ze geeft de strijd op met die machine en dirigeert zich terug naar haar kassa. Als blikken tonijn konden doden... En warempel, Moeder A. heeft eindelijk al haar boodschappen in de zakken en dochter betaalt handig met de pinkaart van haar moeder. Dus twintig minuten later kan dochter haar overvolle karretje op de lopende band uitstallen. Na de verwerking van éénderde van de (voornamelijk) etenswaren begint het ergens te 'piepen'. « PIEPIEPIEPIEP etc. » « Ben ik dat? », vraagt de onschuldige dochter totdat het tegendeel bewezen zou zijn. « Nee hoor » zegt mijn niet favoriete kassameisje. « Dat komt van de broodafdeling ». Ze staat opnieuw op en verdwijnt ergens in die winkel. Moeder kijkt dochter niet meer aan maar begint met het haar hoofd een beetje heen en weer te knikken. Dochter kijkt me meewarig aan, slaagt er nog in een soort van glimlach om haar lippen te krullen, ik begin te trommelen met mijn vingers op de vasthouwstang van het wagentje. Kassameisje komt na vijf minuten terug. Ze maakt de boodschappen af van de dochter. Dochter gebruikt dezelfde kaart als net. Maar een pensioentje is niet onuitputtelijk (vooral in Frankrijk). Met enige tegenzin gebruikt dochter dus toch maar een andere kaart. Hup!, volgende klant... Die ben ik dus.
Vous-allez bien?, me demande la caissière. Je lui ai répondu: « Je viens de passer le moment le plus lent de ma vie ».