Surinam, here we come!

SURINAME.
Wat een leuk en raar land!
In Suriname heb je hang-net, vis-net, bananen-beig-net en een beetje inter-net. Er zijn bijna geen toeristen, behalve Nederlanders die of grote zakenlui zijn (maar wat voor zaken kan je nou in Suriname ondernemen?) of van die mensen die gewoon nog een ouwe kolonische nostalgie na-koesteren en dat uiten door de hele dag met een privé-gids op stap te gaan (dat vervangt een beetje die slaven van vroeger). Leuk zijn al die verschillende bevolkingsgroepen en de bijbehorende kerkenbouw: Langs de weg van Paramaribo naar Lelydorp of Paranam zie je een pagode, ernaast een moskee en wat verderop een swingende evangelische kerk. Die gebouwen lijken wel regerecht uit de studio's van Walt Disney te komen, maar de omgeving kleurt er lekker van op.
Maar ik blijf erbij dat, na de afschaffing van de slavernij, de Javanen een slechte keus hebben gemaakt om naar Suriname te komen. En het bureau van volkshuisvesting in Paramaribo moet nodig ook ge-herhuisvest worden!
Met het asfalt is het niks opgeschoten. We rijden in een 4x4 en hebben de indruk op een ontdekkings-zender van CANAL+ te zijn beland. Rooie bauxietwegen met grote gaten en poelen, slangen, giftige kikkers en padden, kakkerlakken, piranha's in het Brokopondo-meer, vampier-vleermuizen in verlaten goudmijn-tunnels, vogelspinnen die veel harder lopen dan ik , een enkele kaaiman(netje) in de Commewijne rivier,en, oh ja, een raar beest die het midden houdt tussen een reuze-hamster, een vlaamse reus en een bever en die dienst doet als huisdier in een van die uitspanningen aan de oever van een rivier. Leuke beesten allemaal.
De uitspanning zelf houdt zich drijvend door een indrukwekkend aantal lege plastic flessen tussen het vlonder en het waterniveau bijelkaar te sparen. Bij Paramaribo is het lekker uitkijken op de Suriname-rivier vanaf de ’Waterkant’. Bij laag tij stroomt de rivier richting zee. Dat kan je vooral goed zien omdat er veel dingen in het water drijven. En bij hoog tij drijven diezelfde voorwerpen je ogen wéér voorbij, maar nu land-inwaarts natuurlijk.
Terwijl de hindoestanen hun t-shirts aan het uitwassen zijn na hun vreselijke verf-feest (mijn nicht Bianca houdt haar shirt in de feest-staat om ’m in te lijsten), rijden wij vrolijk op de fiets naar een ver soepschildpadden-strand. Stukje fietsen, fiets op klein bootje, bootje door het moeras en ’snachts op schildpadden-jacht. Een ei is geen ei, twee ei is een half ei en 120 ei is een paas-schildpad-ei! Slapen op het warme zand of in de hangmat. In zee zwemmen? Nee hoor, veel te veel blubber in het water. En joepi, geen MacDo, geen parbo-bar of disco.
Afzakkend naar het zuiden winnen water en groen het gemakkelijk van de mensen. Ik hoef niet meer terug naar Paramaribo. Een bootje, wat eten, veel water (het is vreselijk warm) en een kleine hut voor de nacht. Apen brullen vanaf de andere oever. We zwemmen in van die kreken waar het water een cola-kleur heeft. Ik geef er de voorkeur aan om te denken dat het jodium is. Als je door een piranha gebeten wordt, is die wond dan meteen ontsmet.
En dan weer op Zanderij, het Internationale vliegveld van Suriname (de vertrek-hal is gewoon buiten). We zeggen gedag aan Bianca die nog twee maanden blijft, stage als onderwijzeres verplicht. En Danièle, m’n zus Marga en ik vliegen weer terug naar Amsterdam. Ik heb nog nachten lang ’groen’ gedroomd. Wat een leuk en raar land...